„Bezpieczne dziecko”. Program dla klas I – IV szkół podstawowych (Bliżej Dziecka. Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju i Integracji Środowisk Szkolnych)

Założenia programu „Bezpieczne Dziecko”:
Program „Bezpieczne Dziecko” dotyczy problemu przemocy seksualnej dorosłych wobec dzieci. Program powstał z myślą o wszystkich dzieciach klas I – III szkół podstawowych, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci z rodzin dysfunkcyjnych i alkoholowych.
Program jest programem profilaktyki pierwszorzędowej, jego zadaniem jest uchronienie jak największej liczby dzieci przed wykorzystaniem seksualnym przez dorosłych.
Program „ Bezpieczne Dziecko” adresowany jest głównie do dzieci młodszych, w wieku 6 – 12 lat (grupa największego ryzyka) oraz ich rodziców i wychowawców.
Jest oczywiste, że dzieci nie ponoszą żadnej winy za to, że padają ofiarą przemocy seksualnej, mogą mieć jednak wpływ na to co je spotyka (A.Pacewicz „Przemoc wobec dzieci”).

Do czynników chroniących dziecko przed wykorzystaniem można zaliczyć:

• Świadomość istnienia zagrożenia.
• Umiejętność rozpoznawania sygnałów zagrożenia.
• Umiejętność obrony w sytuacjach zagrożenia.
• Umiejętność korzystania z pomocy dorosłych.

Program opiera się przede wszystkim na inicjowaniu i wzmacnianiu czynników chroniących, ograniczających ryzyko doświadczenia przemocy seksualnej, a co za tym idzie zaburzeń prawidłowego rozwoju uczniów i pojawiania się zachowań problemowych.

Treści programu dla uczniów:
W efekcie programu, dzieci powinny:

• Wiedzieć, ze istnieją trzy rodzaje dotyku : ” dotyk dobry”, „zły” i „potajemny”.
• Wiedzieć na czym polegają różnice między tymi rodzajami, umieć podać charakterystykę oraz przykłady sytuacji w ramach każdego rodzaju, umieć je rozpoznawać.
• Wiedzieć co to są miejsca intymne i umieć je zlokalizować na mapie ciała.
• Mieć świadomość prawa do obrony własnego ciała.
• Umieć rozpoznawać sytuacje niebezpieczne i unikać ich.
• Umieć odmówić (powiedzieć „Nie”) dorosłym w sytuacjach wstydliwych i niebezpiecznych dla dziecka.
• Umieć przeciwstawić się osobom dorosłym, które chcą je skrzywdzić.
• Wiedzieć, że o każdej niebezpiecznej sytuacji i o „złych sekretach” trzeba natychmiast poinformować innych, przyjaznych dorosłych.
• Wiedzieć, którzy dorośli (w szkole i poza nią) są osobami odpowiedzialnymi, u których można szukać pomocy w sytuacjach trudnych.

Cele programu dla nauczycieli
Cel ogólny programu:

• Przygotowanie nauczycieli i wychowawców do samodzielnego realizowania Programu „Bezpieczne Dziecko” wśród uczniów.

Cele szczegółowe programu:

• Przekazanie nauczycielom rzetelnej wiedzy na temat zjawiska „dziecka krzywdzonego” (zasięg zjawiska, kryteria rozpoznawania, przyczyny, skutki, sposoby postępowania).
• Nauka umiejętności prowadzenia zajęć profilaktyczno-edukacyjnych dla dzieci.
• Przekazanie wiedzy na temat sposobów edukowania rodziców w zakresie problemu; „dziecka krzywdzonego”.

Odbiorcy programu:

• Nauczyciele i wychowawcy klas I – IV – 15-18 osób.

Forma programu:
Szkolenie dla nauczycieli trwa 16h (2 dni) i składa się z III części:

• Cześć I – Lekcje pokazowe (2 dni x 2 godziny lekcyjne)
  Nauczyciele, podzieleni na 2 grupy uczestniczą (na zasadzie obserwatorów) w lekcjach pokazowych z Programu „Bezpieczne Dziecko” prowadzonych przez trenerki w wybranych 2 klasach.
• Cześć II – Seminarium (3h)
  Nauczyciele uczestniczą w seminarium poświęconym problemowi „dziecka krzywdzonego”.
• Cześć III – Warsztaty (8h)
  Nauczyciele uczestniczą w warsztatach dotyczących prowadzenia zajęć dla uczniów.

 

„Jak uczyć uczniów uczenia się” 12-godzinny kurs autorstwa p. Małgorzaty Taraszkiewicz

 

PROGRAM KURSU:

1. Dlaczego uczenie uczenia się teraz zrobiło się takie ważne?
2. Co to znaczy uczyć polisensorycznie?
3. Co to znaczy uczyć wielointeligentnie?
4. Co to znaczy uczyć obupółkulowo?
5. Jak wywołać u uczniów odpowiednie stany do uczenia się?
6. Jak pobudzać motywacje do uczenia się?
7. Prosty model uczenia się.
8. Jak to wszystko zastosować w klasie oraz podczas własnego uczenia się?

Dlaczego uczenie uczenia się zrobiło się teraz tak ważne?

Problematyka „Jak uczyć uczniów uczenia się” lokuje się na szczycie priorytetów europejskich (i światowych) trendów dla edukacji w XXI wieku. Szkoła polska też oczywiście musi na to wyzwanie zareagować. W tradycyjnej szkole temat „Jak się uczyć” jest mniej lub bardziej pomijany; funkcjonuje ciche założenie, że uczeń sam ma jakoś … opanować warsztat swego uczenia się. Czy ktoś (szkoła) w tym pomaga? Oto jest pytanie. Jest różnie, czasem – szkoła nawet przeszkadza w uczeniu się. Ostatnie dekady przyniosły wiele odkryć odnośnie tematu: jak ludzie się uczą, jak różnie się uczą i jak można wspierać uczących się, aby ten proces był efektywny. Warto więc, aby profesjonaliści (nauczyciele, trenerzy), którzy na co dzień zajmują się uczeniem innych znali te zagadnienia, byli świadomi indywidualnych różnic w uczeniu się ludzi i co najważniejsze pomagali swoim uczniom! Umiejętność uczenia się to największy kapitał, który można wynieść ze szkoły. Jak wiadomo -wiedza dość szybko umyka z głowy lub się dezaktualizuje.
Umiejętność uczenia się – najlepiej stale doskonalona – pozostaje na całe życie.